2011-04-04; Van El Portus naar Almanat

Ondanks de mooie ligging van El Portus gaan we verder.
Ik denk dat je kunt zeggen dat het te saai is; niet de camping, want die is mooi gelegen en de voorzieningen zijn goed, maar toch mist er iets,ondanks de prachtig bloeiende mimosa’s.
Dus pakken we de spullen weer op en rijden tegen 10 uur richting Malaga met als reisdoel camping Almanat, in het dorp Almayate.

Almayate ligt in de buurt van Torre del Mar, dat op zijn beurt weer op zo’n 25 km van Malaga verwijderd is.
We zullen een groot deel van de autoroute A7 berijden, die ons o.a. langs de steden Murcia en Almería voert.
In het begin ontrolt zich het voor deze streek normale landschap. Rotachtige grond waarop wel wat groeien wil. Maar het is niet uitbundig, zoals bij Valencia, waar je kilometers lang één aaneenschakeling van sinasappel-boomgaarden ziet.
Maar dat beeld verandert allengs; in de verte doemen overal grote witte vlekken op die ogenschijnlijk op sneeuwvelden of waterplassen lijken. Dat kan natuurlijk niet want het is hier veel te warm voor sneeuw en we weten dat water hier niet in overvloed aanwezig is.
Het blijken broeikassen te zijn, opgetrokken uit een heel lichte staalconstrucie en overspannen met lappen melkwit plastic folie.

In het begin een raar gezicht want je bent het niet gewend, maar dat went gauw en een tijdje later verbaas je je over de eindeloosheid van dit systeem van kassenbouw.

Er is werkelijk geen plekje onbenut gebleven, het is een ware zee van plastic.

We realiseren ons dat we door vermoedelijk een van de grootste tuinbouwgebieden van Europa rijden en bekijken enerzijds met bewondering naar de economische activiteit in dit gebied en anderzijds met afschuw naar het foeilelijke aanzicht van deze plastic kassenzee.

Helaas blijkt het fotograferen van deze plastic broeikassen heel lastig; je kunt wel foto’s maken, maar vanuit de auto slaag je er niet in om van bovenaf de enormiteit van de oppervlakte van deze ‘hutje bij mutje’ op elkaar gebouwde kassen weer te geven.
Daarom een paar foto’s van een ander fenomeen dat ons hier opvalt: de enorme stukken rots die – zo lijkt het - uit de bergen zijn ‘gehapt’; als of een reus bij z’n ontbijt en brok uit de berg heeft gegeten

Maar aan alles komt een eind, zo ook aan dit fenomeen en op een gegeven ogenblik gaat de autoweg in de buurt van de stad Motril over van een recht lint in een ouderwetse bergachtige kronkelweg langs de zee.
De reden hiervan is dat en stuk van de A7 hier nog niet klaar is als echte autoweg.Je ziet wel dat er aan gewerkt wordt, maar voor hetzelfde geld ligt de bouw stil als gevolg van de economische crisis in Spanje.

Wij vinden dit niet zo erg want het is een aangename afwisseling na het toch wel saaie aan één stuk doorrijden.
Gelukkig doemt op een gegeven ogenblik de afslag op de we nemen moeten om bij de camping te komen en en kwartier nadat we de autoweg verlaten hebben staan we voor de poort van de camping.